بی قراری

 

       در قاب روزهای پرکسالت تعطیلی 

       غروب را می کشم 

       و سایه بی حوصله گی را 

       به میخ دیوار می کوبم    

       بی قراری از هر شاخه ای   

       آویزان می شود  روی زندگی ام 

       روی سقف   روی اتاق 

       روی حجم بی حرف تلفن 

       روی کلمه های سکوت 

       روی دوپای موازیم 

        که چهار گوشه اتاق را به هم می دوزد 

        ودر کسالت سنگین جمعه 

        از مسیر بی چراغ می گذرد 

        تا به شب برسد........