با شتاب حرکت کردم
با سکوت نشستم
نگاه کردم نگاه کردم
اما
با خودنبودم
گم شدم
لابلای دیوارهای انسانی
و انگشت امرانه فاصله ها
مرا برد
به کلاف سر در گم تنهائی
لحظه ای دیگر
یا سالی دیگر
انگاری هیچ وقت
هیچ کس
مرا به من
پس نداد
کدام چهره پرداز چیره دست
این چنین
چشم هایم را
شعله ور درخشان
نقش زده است
اسمان ابی
بارانی است
گام های باران
می شوید رخم را
گر یمم پاک می شود
اینه ها می گویند
اسرار
سپیدی موی مرا .......
نگاه میکنم به نگاه تو
شاید اندکی
فقط اندکی
تسلی ارمغان بیاورد
برای من برای تو
یک سقف حتی پوشالی
که رسول باران باشد
از ارامش
روشندلی
از همدلی های نبوده
خورشید های ننموده
اما دریغ
چه اتشی چه دوزخی
در نگاه تو
سالهای عمر گذشتند از پی هم
چهره ام پر از خطوط تجربه است
شادیها تنک غمها عمیق
اینک که در انتهای راهم
پر از ترسم
ترس از نیاز به دیگران
فرزند وهمراه
ترس از چرا گفتن ها چرا کردن ها نتوانستن ها
و جه سخت است
میخواهم
تنها باشم
بی ترسی بی خاطره ای
و پنجره را بگشایم
افتاب را حس کنم
قدم بزنم
جای بنوشم
و بخندم