منتظر

 

 

             ساز ها خاموش اند 

            و صدائی نیست 

            تا خواب را بیدار کند  

            پروانه عاشق 

            از روزنه تنگ زمان می گذرد 

            بهارا 

            کی می پاشی 

            بذر روشنی 

            بر چهره ما..............

           

نیمکت

 

           اطرافم را ببین 

          این ورق های سرگردان 

          آینه های احساس منند 

          ویادت باشد 

          وقتی بیائی 

          آسمان ما را روی نیمکت شب خواهد نشاند 

          وما جای ماه وستاره هایش را 

          تنگ خواهیم کرد .........

نماندنی




                        ول کن تخیل غریب مرا

                        دو کشمش -  چای می نوشم

                        دو چشم   -   آه می کشم

                        یک شهاب  آرزو میکنم

                        یک شب می میرم


                   

زخم

                




                    صبوری وعاشق !!

                    درست بر عکس من

                    که ادعا میکنم شقایقم

                    تعجب نمیکنم

                    اگر تمام رودهای خروشان

                    به اقیانوس حرفهای بی نقاب تو بریزند


                   پر از دردهای پوسیده ام
                   در تپش این قلب بی قرار

                   در انتهای نفس کشیدنم  شب می شوم

                   و تمام خاطراتم را دلتنگ ماه می کنم

                   چقدر تنهایم

                    با تو که

                     نزدیکتر از نبض به منی..........

                   

چتر

 

   

            ای نجابت زمین 

            خاتون قبیله باران 

            لک زده برای دیدنت 

            دل اشتیاق من 

             بی هیچ نیت چتری.........

اشتباه

     

             ما به کسانی عشق ورزیدیم

           که هیچوقت باران خیس شان نکرده بود 

           وهمین شبها    

           زیر اشک هایمان  غرق میشوند 

           ما به کسانی باور آوردیم  

           که هیچ وقت پائیز  را ندیدند  

           وهمین شبها  

          زیر برگهایش گم میشوند 

           وقتی عادتها 

           بیشتر از رویا ها زندگی میکنند    

           وقتی رویا ها پروازی ندارند 

           تحملی نمی ماند 

           باید رها شد 

           باید پرواز کرد 

          شهر من امروز  

          آماده پرواز شد............

پائیز

 

 

 

          باور دارم

          پائیز سروده ای ناب است 

          وبرگهایش دختران خورشیدند 

          که به عقد زمین در می آیند   

          دلتنگ سبز شدن نیستم  

          به خاطر فرداهائی که صدایم میزنند..........

خیال

 

 

      هی چای...... 

      هی انتظار...... 

      تو که نیامدی ! 

      پس بگذار پنجره خیال آمدنت 

      باز باشد 

         در اطاق رویا هایم .........