تنهائی
چقدر تنهاست
دلی که روزی هزاربار
خاطره می سازد
ای نیاز گریه
کدام هق هق پاکت
خاطره را خواهد شست
تا تنهائیم را
با دیگری قسمت کنم.....
مرگ گریز ناپذیر
در سالگرد فر اغ تو
به عکس تو
در حبس قاب می نگرم
یاد سرخوشی های گذشته
مرا شرمنده می سازد
در شب عزای تو
مادر
پس
سر فرو می دارم
مرگ گریز ناپذیر است........
چهره
خطوط روی صورتم
در آینه پیداست
که گذشت زمان
را به یادم می آورد
با یک بغل خاطره
ایکاش می شد
هر خطی را
با حذف خاطره ای
از چهره ام پاک کرد...........
اندوه
پر از اندوه ام
در حاشیه باد
که تازیانه ام می زند
سیلابی پا کشیده برمن
که خیسم می کند
از رطوبت چشم
پوششی دوباره ام می باید
پر از اندوه ام ...........
راهی
با سو سوی ستاره هاست
که کوه پا برجاست
باید کوله بارم را ببندم
به تنهائی
بدون همره وهم سفر
اگر شوق دیدار سپیده دم نبود
چه کسی یلدای سیاه جامه را
با درون زمهریرش به صبح می رساند
کی نسیم سحر گاهی تا دیار شبنم پر می گرفت
اگر سرخ نبود
اگر نیلی نبود
اگر سپید
کی فلق می دمید
باید کوله بارم را ببندم
به تنهائی
من خود
سرخم نیلی ام سپیدم
باید کوله بارم را ببندم
به تنهائی
همره سوسوی ستاره ها
ره پویم........
اینجا
اینجا
گذر زمان به سنجش ماه است
بی روزنه آفتاب
اینجا
چشمان گویا افسانه ای بیش نیست
دست وپاگیر تر از تاریکی
اینجا
چراغ دار پیر فلک
فانوس ستاره ها را نمی افروزد
اینجا
چیز تازه ای نیست
مثل همیشه
در روی همان پاشنه میگردد
اینجا ............
هنوز در سفرم
نفسی در من زندانی بود
می بایست پر می گرفتم
تا دیار روشنان
درون عمق شادی چشمان
مهربانی آغوش مهربانان
انبوهی سبز درختان
تا هوائی تازه
آنجا که
گستره مهتاب زندگیست
در چهره پیر وجوان
وخورشید
آزادی
هنوز در سفرم.........