اندوه

               پر از اندوه ام

              در حاشیه  باد

              که   تازیانه ام می زند

             سیلابی پا کشیده برمن

             که خیسم می کند

             از رطوبت چشم

             پوششی دوباره ام  می باید

                 پر از اندوه ام ...........

راهی

                   با سو سوی ستاره هاست

                  که کوه پا برجاست

                 باید کوله بارم را ببندم

                 به تنهائی

                 بدون همره وهم سفر 

                 اگر شوق دیدار سپیده دم نبود

                 چه کسی یلدای سیاه جامه را

                با درون زمهریرش به صبح می رساند

                 کی نسیم سحر گاهی تا دیار شبنم پر می گرفت

                اگر سرخ نبود

                اگر نیلی نبود

               اگر سپید

               کی فلق می دمید

                 باید کوله بارم را ببندم

                 به تنهائی

                 من خود

                  سرخم   نیلی ام     سپیدم

                  باید کوله بارم را ببندم

                   به تنهائی

                       همره سوسوی ستاره ها

                                                ره پویم........