زندگی کن

         با طلوع خورشید

         شمارش لحظه ها را آغاز میکنم

             تا شب از راه برسد

             شب

            در تن پوش تاریکی پیچیده

             همه جا سیاه

             وسکوت یکسان

              با چنین خلوتی

              به دور از هیاهو

              به دوراز  من    تو      ما

             چشم به رویا می گشایم

             زشت وزیبا

             تا طلوعی دوباره

             به من میگویند

             زندگی کن!      

باور

            چه را باور کنم

             عشقت را .....    خشمت را

             مهرت را ......       قهرت را

             که چه  سهل  وراحت

             با کوچکترین نسیمی

             یا وزش بادی

             تغیر پذیر اند

             وچه سریع

             در تقابل  نور وظلمت

              اسیر اند

              ایکاش می توانستم  به باوری

              از تو برسم..........

دریچه

                    به وسعت دریا

                   شاید گسترده تر با همان شکوه

                   پرنده ای بال افشان

                  براین گستره آبی

                  به سفری بی نشان

                  دور می شود

                  مثل سرنوشت من در همه عمر

                  مثل شب که همیشه  از راه می رسد

                  مثل همین غروب امروز

                  آخ از اینه

                 وبهار خاموش عمر من

                 که با پرنده  دور می شود..........