زندانی
می خواهم ببینم اما
حق چشمانم را خورده اند
می خواهم بشنوم اما
هرچه صدا می آید
دل ایمان را سخت می لرزاند
حرف می زنم و
واژه واژه شهید می دهم
زندانی درون
خویشم..........
......
دوچشم وحشی
دودست پلید
میچکاند
آتش!
کشتند صدایش را
به گلوی فریادش
و چشمانش را باز گذاشتند
بعد
صدای جیغ فریادها
با رویش هزار شقایق در آتش
ندای نداها.........
سادگی های دلم
راست بگو
من فرزند کدام درختم
ببین تمام تنم را یادگاری ها فتح کرده اند
چقدر برای لحظه های بی درختی شان
تکیه گاه شدم
اینک
که بی شاخ وبرگم
هیچ کس
به یاد خاطره ای نمی افتد
تا برتنم زخمی وتاریخی زند
برای سادگی های دلم
چیزی نمی خواهم...........
بهار ی دیگر
پراز سکوتم
پراز دردهای پوسیده
درد آنکه روزی کسی منتظر آمدنم نباشد
هر چقدر زندگی ادامه می دهد
پنجره های بیشتری باز می شوند
یا بسته
؛؛ بیرون ؛؛
پنجره را باز کرد
تا بهار
زنگ چشم هایم
را بشوید...............
کاپا
بی تو
سکوت
چشم هایم را هاشور می زند
واتاق بی دیوار تنهائی ام
به اندازه خاطراتی که عطر تورا می دهند
بزرگ می شود
هیچکس شبیه تو نیست
نه من
ونه دیگری
زنی از دیار غریب
در این سر زمین پر سئوال
چراهای
رفتار وپندار
هیچکس شبیه تو نیست
و نخواهد بود.
کاپا.....
هیچکس
در انتهای شب نفس میکشم
غمی مانند نیلوفر
از سلاله زخم هایم
به تمام حرف های خوب
به اقیانوس حرف های بی نقاب
می پیچد
چقدر شبیه کسی هستی
که شبیه تو نیست
چه بی رحم است
روزگار.......
مرا چه می شود
نه باران
نه قناری
نه حوصله فریاد
همیشه چیزی هست
که پنجره هارا مایوس کند از آفتاب
مرا چه می شود
امروز
هم قناری بود
هم باران
ونه نیازی به فریاد
همیشه چیزی هست
که به اندازه رویا باز می شود
و آشتی میدهد پنجره را با آفتاب........