زاد روز

                               




                   چهل سال 

                      هفتاد سال

                       صدسال

                        یا هزار سال


               چه فرقی میکند

                بر اوراق روزها, لحظه ها

                  با حلقه طلای اسارت

                    در گوش زندگی


                این امضا هم پاک می شود

                     انگاری هیچ وقت نبود..............

سکوت

گاهی 

حتی سالها حرف زدن کافی نیست

بیهوده است

با بعضی هابایدبه سکوت رسید

نه یک لبخند  نه یک نگاه

رهایشان کرد

و با اطمینان  به طبیعت سپرد

طبیعتی که در ان  هر حضوری   سایه ای

هرصدائی پژواکی

هر زهری پاد زهری

وهر عملی عکس العملی دارد


باید گذشت

رها کرد

ا رام بود

وایمان داشت که زندگی

بی حساب نیست.........


خود

با شتاب حرکت کردم

با سکوت نشستم

نگاه کردم  نگاه کردم


اما

با خودنبودم

گم شدم

لابلای دیوارهای انسانی

و انگشت امرانه فاصله ها

مرا برد

به کلاف سر در گم تنهائی

لحظه ای دیگر

یا سالی دیگر


انگاری هیچ وقت

هیچ کس

مرا به من

              پس نداد

چهره

کدام چهره پرداز چیره دست

 این چنین 

 چشم هایم را 

  شعله ور   درخشان 

  نقش زده است 

  اسمان  ابی

  بارانی است  

   گام های باران

    می شوید رخم را 

    گر یمم پاک می شود 

      اینه ها می گویند  

      اسرار  

          سپیدی موی مرا .......

 

نگاه

   نگاه میکنم  به نگاه تو

   شاید اندکی 

   فقط اندکی

    تسلی ارمغان بیاورد

     برای من   برای تو

     یک سقف حتی پوشالی

     که رسول باران باشد 

      از ارامش       

           روشندلی

         از  همدلی های نبوده    

              خورشید های ننموده

       اما دریغ

       چه اتشی        چه دوزخی

                                 در نگاه تو

خواستن

سالهای عمر گذشتند از پی هم 

چهره ام پر از خطوط تجربه است 

شادیها تنک  غمها عمیق 

اینک که در انتهای راهم 

پر از ترسم 

ترس از نیاز به دیگران 

فرزند وهمراه 

ترس از چرا گفتن ها  چرا کردن ها  نتوانستن ها 

و جه سخت است 

میخواهم  

تنها باشم 

بی ترسی   بی خاطره ای 

و پنجره را بگشایم  

افتاب را حس کنم 

قدم بزنم 

جای بنوشم 

     و بخندم

 

زمستان

 

       عطر نارنجی بامداد 

       می نشیند بر پرده اطاق 

       عقربه های ساعت دیواری 

       خوابند دوباره 

       ومی گریزند از بیداری 

       امروز هم که زمستان 

       که زمستان است وبرف 

       وکودکان برفی 

       در اسمان بی افتاب 

       خورشیدند 

       ومن 

       تنهائی هایم را 

       در گوشه های خاطراتم می بافم 

       تا در مرزهای بی چراغ چه کنم هایم  

       پنجره ای به گشایم  

       به افتاب........

 

بی قراری

 

       در قاب روزهای پرکسالت تعطیلی 

       غروب را می کشم 

       و سایه بی حوصله گی را 

       به میخ دیوار می کوبم    

       بی قراری از هر شاخه ای   

       آویزان می شود  روی زندگی ام 

       روی سقف   روی اتاق 

       روی حجم بی حرف تلفن 

       روی کلمه های سکوت 

       روی دوپای موازیم 

        که چهار گوشه اتاق را به هم می دوزد 

        ودر کسالت سنگین جمعه 

        از مسیر بی چراغ می گذرد 

        تا به شب برسد........